RE Fans

Opowiadania


 

RESIDENT EVIL/BIOHAZARD BY WESKER
FIRST CHAPTER



Na początek kilka słów ode mnie. Ta opowiastka powstała już jakiś czas temu (może w 97 albo 98 roku). Pisałem ją inspirując i wzorując się na pierwszej części gry Resident Evil , więc teraz może być nieco przestarzała. Opierałem się po części na fabule gry, a po części wymyśliłem fikcyjne zdarzenia, gdyż przecież nikt nie wie dokładnie co działo się przed wejściem Stars do posiadłości. Niektóre wątki są wytworem mojej wyobraźni i w grze mogły nigdy nie zajść, jednak wg. mnie mogłyby być prawdopodobne. To tyle.


Czerwiec 1998. Raccoon City Police Department.
Biuro szefa policji Bryana Ironsa.

Przez okno wdzierał się jasny blask zachodzącego słońca, tym samym oświetlając sylwetkę wysokiego mężczyzny o blond włosach zaczesanych do tyłu. Facio miał poważny wyraz twarzy i przyciemniane okulary na oczach a na jego plakietce od uniformu widniał napis Cpt. A. Wesker. Stał wyprostowany na baczność ze splecionymi rękoma z tyłu. Czekał aż siedzący za biurkiem gruby szef policji Bryan Irons skończy rozmowę przez telefon.

Szef odłożył słuchawkę rozsiadając się wygodnie w fotelu. Z jego miny wynikało iż był nieco zrustrowany z jakiegoś powodu. Spojrzał spod swych starych przemęczonych oczu na Weskera, który na pierwszy rzut oka wydawał się być o wiele od niego młodszy. Po czym skierował wzrok na biurko, gdzie leżały aktualne gazety lokalne.

Nagłówki napisane dużymi literami: "Niewyjaśnione morderstwa zalewające okolice miasta Raccoon..." ,czy "Zaginięcie specjalnej grupy STARS Bravo Team..." ,stawiały go w jeszcze większe zakłopotanie. Jednak po kilku minutach ciszy i zbieraniu myśli zdecydował się przemówić, na co czekał już od dawna Wesker, domniemując, iż szef go ignoruje:

- At Ease Wesker! (Spocznij) - oznajmił Irons.

Tamten rozluźnił się. Patrzył prosto na Ironsa, jakby czytając w jego myślach.

-Wiesz z kim rozmawiałem kilka minut temu ? - zasugerował Irons

Wesker zrobił dziwną minę jakby w ogóle go to nie obchodziło. Nie przywiązywał zbyt dużej wagi do rozmów telefonicznych szefa, i nie chciał też zgadywać, bo tego nie lubił.

-No sir! - odpowiedział jednogłośnie.

Irons podrapał się po głowie i zaczął poprawiać krawat na swojej koszuli, zupełnie jakby się pocił. Przecież krawat był założony perfekcyjnie, ani w pokoju nie było za gorąco. Wesker przyuważył zdenerwowanie Ironsa. Wreszcie grubas wydusił z siebie słowa :

-....Z burmistrzem, jest zaniepokojony nasza porażką... przepadł oddział komandosów, tak jak i ci dziwnie zamordowani ludzie kilka dni temu...-kontynuował

Wesker się nie odzywał. Stał spokojnie i słuchał paplaniny szefa policji. Uważał że grubas za dużo przeżywa. Gdyby jemu od razu poleciliby tą sprawę, na pewno by ją szybko rozwiązał. Irons ciągnął dalej temat:

-Minęło trzy dni a Bravo Team zniknęło ,żadnego komunikatu ani meldunku, zupełnie jakby się rozpłynęli w tym cholernym lesie..

Teraz się wtrącił Albert:

-Możliwe że nawalił im sprzęt albo..

Nie dokończył, gdyż Irons musiał mu przerwać

-Nie denerwuj mnie Wesker, Ratusz miasta żąda wyjaśnienia sprawy a ludzie boją wyjść na ulice!

Irons uderzył pięścią w stół by wyładować swoją złość nad porażką. Nie zrobiło to jednak żadnego wrażenia na stojącym jak kamień Weskerze, zachowującemu nadal zimne spojrzenie. Podczas gdy szef policji wydawał się być po wielkim ciśnieniem, kapitan zachowywał dystans i cierpliwość.

-Możemy poczekać lub wezwać policję stanową by się zajęła sprawą.-zaproponował Wesker
-Nie! Mam rozkaz zorganizować drugą ekipę-wydusił z siebie Irons- I ty będziesz nią dowodził... przeszukacie las i zdacie pełny raport z sytuacji.
-Wreszcie mówi pan od rzeczy-odparł Wesker oczekując na taki obrót sprawy. Był już zadowolony Ściągnął swoje przyciemniane okulary i przetarł, następnie założył ponownie. Kapitan nigdy nie rozstawał się ze swoimi okularami.

Irons odetchnął z ulgą, w ten sposób jeśli nawet niczego lub nikogo nie znajdą, obarczą winą Weskera a nie jego. W końcu Wesker jest dowódcą STARS Alpha Team specjalnej jednostki do zadań specjalnych. Oddział uważany jest za najlepszy w mieście, pomyślał Irons. Najważniejsze by zrzucić z siebie odpowiedzialność. Sam Irons ma za dużo do stracenia by się osobiście angażować.

-Masz wolną rękę Albert, zabierzesz tych ludzi którzy ci odpowiadają - dodał Irons.
-Czy to wszystko? -zapytał Albert.
-Daję ci trzy dni ..nie chcę by policja stanowa przejęła sprawę, sami pierzemy nasze brudy.

Albert spojrzał prosto w twarz Ironsowi, by widzieć jego wyraz twarzy. Wiedział że szef mu bardzo ufa, mógł wyczytać to z jego zachowania. Jak dotąd jeszcze nigdy nie ruszył swojego tłustego tyłka na akcje, tylko siedział tu wydając rozkazy i zajmując się papierkową robotą. Od brudnej roboty w terenie był kapitan. Wesker oparł się rękoma o blat biurka:

-Może pan na mnie liczyć ,sam zajmę się wszystkim! –warknął Wesker. Na jego twarzy pojawił się szyderczy uśmiech.

Irons obrócił się na fotelu do swojego komputera ,podczas gdy Wesker bez chwili zastanowienia, szybko wyszedł z biura.

Na korytarzu minął po drodze czarnoskórego policjanta niosącego jakieś akta do Ironsa. Glina najpierw zasalutował i następnie podał rękę kapitanowi.

-Witam sir! -rzekł czarny policjant- Szef w gabinecie?
-Zgadza się Marvin, -odparł Wesker kierując się do pokoju STARS.

W środku panował mały harmider. Na biurkach walały się różne przedmioty. Po lewej stronie znajdowała się wielka mapa okolicy przy której stał starszy facet z brodą i jego kolega z chustą na głowie. Byli zbyt zajęci przeglądaniem mapy, by zauważyć wejście kapitana. Naprzeciwko drzwi siedziała młoda dziewczyna o kasztanowych włosach, przeglądająca stos papierów i teczek, leżących tuż przed nią. Obok niej ,biurko jeszcze bardziej zaśmiecone, zajmował wysoki dobrze zbudowany mężczyzna, robiący z kartek samoloty i puszczający je do dziewczyny. W międzyczasie przeczyszczał i oglądał swoją Berette. Piąty, ostatnik członek zespołu, chudawy ubrany w kamizelkę pilot, siedział koło radia i odbierał meldunki. Przy nim zlokalizowana była ogromna szafa pancerna. Zapewne służąca za magazyn na ciężką broń. Nikt nie spostrzegł obecności kapitana ,który stał już dobre pół minuty ,dlatego postanowił zakomunikować swoje przybycie. Głośno kaszlnął, kiedy wzroki wszystkich ,skierowały się w jego kierunku ,rozmowy ustały. Nawet pilot wyłączył radio widząc dowódcę. Nastała cisza. Wesker rozejrzał się po twarzach każdego i rzucił szybko:

-Zbierać się, ruszamy do Raccoon Forest!!!

Położył papiery na biurku przypakowanego komandosa ,który nazywał się Chris Redfield i wyszedł tak szybko jak przyszedł. Najmłodziej wyglądający członek grupy z chustą na głowie, zaczął wiwatować podnosząc do góry shotguna. Nie mógł się doczekać jakiejś konkretnej akcji.

Albert szedł ponownie korytarzem ,był pusty nie przechodzili żadni policjanci, dlatego szybko niezauważony ,pomknął na mały balkonik z którego prowadziły schodki na dół. Tam wyciągnął z kieszeni niewielki przyrząd, wyglądający na telefon komórkowy. Jeszcze raz rozglądnął się czy jest sam. Na balkoniku pustka, szumiał tylko wiatr. Uruchomił telefon i wcisnął kilka klawiszy. Na wyświetlaczu pojawiały się cyferki, które Wesker wybijał z klawiatury a następnie szeregi liter, by wreszcie kursor doszedł do napisu "send message". Po czym nacisnął klawisz "ok". Nastąpiło małe piknięcie i na monitorku ukazał się komunikat "message sent". Kiedy skończył ,schował urządzenie i powrócił drzwiami spowrotem na posterunek.

Około godzinę później na lądowisku policyjnym stał już przygotowany do lotu helikopter a obok niego krzątający się pilot Brad Vickers (na głowie nosił lotniczą czapeczkę z daszkiem)Przygotowywał maszynę do lotu. Przeprowadzał ostatnie testy i nadzorował załadunek. Model helikoptera wyglądał na przebudowanego UH 1 HUEY, z tym że miał więcej miejsca niż te zwykłe używane w Wietnamie przez armię amerykańską. Na jego boku widniało logo z wielkim napisem "STARS". Mężczyna noszący chustę na głowie-Joseph Frost pomagał Bradowi w pakowaniu potrzebnego sprzętu.Pilot odznaczał notki w formularzu a cała robota spadała na młodego Frosta. Przyrządy elektroniczne, radio, broń i takie tam wszelakie potrzebne przedmioty, które wnosił do helikoptera, musiały być odnotowane w raporcie. Dowódca chciał wiedzieć ile czego biorą, by móc się później z tego rozliczyć. Josepha przydzielono do Stars niedawno ,był co dopiero po szkoleniu ,ale już potrafił się zaaklimatyzować do nowych kolegów. Chociaż Irons wskazał pozostałym by mieli na niego oko ,gdyż chłopak nie jest zbytnio doświadczony, jemu to nie przeszkadzało. Każdy się przecież uczy. Niespodziewanie zjawił się Chris ,z idącą obok niego dziewczyną z niebieskim beretem na głowie. Harda ,niebieskie oczy, długie włosy, wyglądała w stroju Stars ,na atrakcyjną dziewczynę. Zakładała kamizelkę kuloodporną , Chris pomagał jej zapiąć sprzączki. Robił to z nadzwyczaj dużą wprawą, co wprawiało Jill w zakłopotanie. Gdyż Brad i Joseph nie stronili już od uśmieszków, widzac ich razem.Redfield sprawdził czy dobrze na niej leży kamizelka.

-No teraz jest dobrze-oznajmił zatrzaskując ostatnie zapięcie.

Jill puściła mu krótki uśmiech ,oznaczający podziękowanie za pomoc. Chris kiwnął głową jakby to był dla niego drobiazg. Joseph zabrał się za wnoszenie radia. Gdy zobaczył stojącego już obok Chrisa zawołał:

-O man! pomóżcie tu trochę....
-Nie zbieraj całego złomu młody-warknął zza pleców Brad-...Bo nie udźwignie tego ten grat!

Brad nie zauważył jak Chris klepnął go w ramię. Koledzy przybili sobie piątki i stanęli na chwilkę by przyjrzeć i pośmiać się z Josepha mocującego się ze sprzętem. Redfield wyciągnął papierosa i zapalniczkę ,po czym po prostu zapalił sobie fajkę. Podał ramkę Bradowi by go poczęstować ,ale stanowczo tamten odmówił:

-Dzięki nie pale!

Josepha rzucało na boki, widać że nie panował nad ciężarem, ledwo co mógł to unieść. Chris postarał się dać mu pomocną dłoń i wziął od młodego skrzynkę:

-Daj mi to, zajmę się resztą !

Redfield z lekkością podniósł kupę żelastwa. Komandos był potężny i dobrze zbudowany, co zresztą uwypuklała jego kamizelka. Ciężar wydający się dla Josepha zbyt duży, dla kolegi nie był żadnym wysiłkiem. Frost obtarł ręce z kurzu i usadowił na chwile przy Vickersie i Jill stojącej cicho z boku. Zakłopotany Joseph zaraz zasypał ich pytaniem:

-Mam do was jedno pytanie..
-Wal śmiało!- skontrował Vickers niemal natychmiastowo
-Dlaczego wszyscy nazywacie mnie młody? -spytał zfrustrowany

Vickers puścił krótkie spojrzenie Jill, która się uśmiechnęła, ale nic nie odpowiedziała.

-Odkąd do was przyszedłem, ciągle mówicie do mnie młody, przecież jestem tu kilka miesięcy, nie powinniście mnie traktować jak żołtodzioba...

Vickers zaśmiał się nie odpowiadając, ale Jill się wtrąciła:

-Nikt cię tak nie traktuje ,po prostu robią sobie żarty, oni zawsze tacy są-oznajmiła miło

Jill i poklepała go po ramieniu by się rozluźnił. Jill z natury była spokojna. Zawsze starała się dawać dobre rady i podtrzymywać na duchu kolegów. Może było to spowodowane tym iż była jedyną kobietą w zespole a może jej charakterem. Tego nie wiedzieli. Jednak gdy przyszłaby pora walki potrafiła trzeźwo myśleć i zachować zimną krew. Odwaga i wrażliwość cholera co za mieszanka.

-...Wcześniej do mnie też podobnie się zwracali. .-dodała Jill
-Nie chcę byście pomyśleli ,że coś schrzanie!- rzucił
-Jesteśmy z tobą Joseph!!- krzyknął Chris, który zawsze był pełen optymizmu. Nie lubił być typowym gburem i służbistą trzęsącym portkami przed przełożonymi, jak choćby Irons. Zawsze wprowadzał do akcji chwilę radości i wyluzowania, by wszyscy nie byli za bardzo spięci.Cała czwórka stała przy śmigłowcu, kiedy ujrzeli Weskera idącego z ostatnim członkiem w zespole, Barrym Burtonem-najstarszym i najbardziej doświadczonym komandosem u którego Wesker nieraz zasięgał rad. Może Barry wyglądał na dziadka z tą bródką, którą lubił nosić, ale każdy dobrze wiedział że niejednego uratował z opresji. Barry trzymał w ręku mapę, którą zaraz po dojściu do śmigłowca rozłożyli na jego kadłubie.
-Spocznijcie!- rzucił Wesker widząc, że stają na baczność-...Barry przedstaw im sytuację...

Na mapie oznaczone były flamastrem jakieś miejsca i pozaokrąglane koła.

-To są miejsca ostatnich morderstw-tłumaczył Burton- wygląda na to że nie odbiegają zbytnio od siebie....przeważnie w okolicy tego samego terenu.

Kółka zbiegały się przy niewielkim rysunku ,budowli w środku wielkiego lasu. Chris wskazał palcem na oznaczenie:

-Posiadłość Spencer- wtrącił-podobno od dawna już tam nikt nie mieszka.

Wesker i Barry go ziignorowali. Przeszli do dalszej części planu.

-Sektory morderstw pokrywają się z ostatnim meldunkiem Bravo Team, dokładnie tam straciliśmy z nimi kontakt...teren wygląda na zalesiony i pokryty gęstymi trawami jak myślisz Brad?

Wszyscy spojrzeli teraz na pilota, który poczuł spojrzenia wszystkich na swojej osobie.

-Mogę was tam posadzić, znajdziemy jakieś miejsce na polance ,gdzie nie będzie drzew ,lądowałem już w trudniejszych warunkach.
-No to wszystko mamy opracowane-stwierdził Wesker- Mam nadzieje że znajdziemy naszych ludzi w tym pieprzonym lesie zanim sprawą zajmą się stanowi.

Dowódca wyglądał na pewnego siebie. Może nawet zbyt pewnego. Jednak gadał z przekonaniem ponieważ wszyscy go rozumieli i słuchali. Jedynie Chris wydawał się być nieco uprzedzony do kapitana. Często stronił od rozmów z nim a w szczególności nienawidził tego spojrzenia Weskera, które tamten zawsze chował pod okularami. Nadzwyczajnie nie przepadał za nim ,co wiele razy okazywał. Jednak tym razem skusił się aby coś zagadać. Idąc do helikoptera zaczepił Weskera:

-Nie mogę uwierzyć że ludzie Enrico wpadli w pulapkę...

Kapitan spojrzał na niego zupełnie bez emocji i obojętnie. Jego prawdziwe oblicze kryły przeciwsłoneczne okulary.

-Ja też nie-odezwał się Wesker- ale nie ma czasu na sentymenty, robota czeka.

Ruszyli do śmigłowca. Vickers wskoczył za stery, przygotowujac się do startu. Zaraz za nim weszli Barry i Jill. Joseph wgramolił się razem ze swoim shotgunem ,którego nie opuszczał. Ostatni na pokład wchodzili Wesker i Chris. Silnik śmigłowca już wskakiwał na pełne obroty i wielkie stalowe śmigła zaczynały nabierać prędkości ,coraz to szybciej się obracając. Gdy silnik się rozgrzał ,wirujące śmigła utworzyły silny wiatr wokół maszyny. Redfield zasunął klapę od drzwi do wnętrza i rozpoczęli się powoli unosić do góry. Ogółem piątka komandosów plus pilot. Helikopter wznosił się ku niebu ,kierowany precyzyjną ręką Vickersa i na pełnych obrotach umknął w kierunku obrzeży Raccoon City-ciemnego i rozpościerającego się wokół miasta lasu. który wyglądał na spokojny ,patrząc na niego z lotu ptaka.

W międzyczasie na biurku Ironsa rozdzwonił się telefon. Dryndał z dobre kilkanaście sekund, zanim Bryan w pośpiechu wybiegł z łazienki ,gdzie właśnie sie golił. Nie dali mu nawet spokojnie się wymyć. Odebrał słuchawkę ,wcześniej rzucając ręcznik na krzesło i usiadł wygodnie w swoim „wielkim wygodnym” fotelu.

-Taa? co jest? Irons przy telefonie.
-William Birkin!- odezwał się głos w słuchawce
-Chwileczkę panie Birkin -odparł Irons

Szybko zamknął drzwi, by nikt czasem nie podsłuchiwał ich rozmowy lub nie wpadł w nieodpowiedniej chwili. Musiał się upewnić ,po czym wrócił do rozmowy.

-Już jestem ,o czym to rozmawialiśmy.....?

W pokoju szefa policji umieszczony był niedużego rozmiaru otwór wentylacyjny, montowany w każdym pomieszczeniu, ze względu na klimatyzację. Glina nie zdawał sobie sprawy ,że ów kratka od jego otworu w pokoju była za bardzo uchylona. Zbyt zajęty rozmową ,by wypatrzyć to niedopatrzenie. Przy kratce zainstalowany był chyba od dawna podsłuch-pluskwa, której kabelek prowadził do sąsiedniego pomieszczenia socjalnego ,gdzie przechowywano wszelakie rupiecie. Zwykle nikt tam nie przebywał. Poza tym wstęp mieli tylko pracownicy policji i ewentualnie technicy ,naprawiający uszkodzone instalacje. W ciemnym zaułku widać niewyraźną sylwetkę kobiety ,Kabelek prowadzący od pluskwy kończył się przy jej uchu, gdzie włożony miała obiornik służący nasłuchiwania się każdemu słowu wypowiedzianemu przez Ironsa w słuchawce.


Koniec części pierwszej...


OK. Niedługo skończę drugi chapter opowiądający już o pierwszym starciu STARS po wylądowaniu w lesie. Wszystkie opinie na temat wyższego fanfictionu możecie przesłać pod adres: Wesker@2com.pl.

 

W ramach naszej witryny stosujemy pliki cookies w celu świadczenia Państwu usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Państwa urządzeniu końcowym. Możecie Państwo dokonać w każdym czasie zmiany ustawień dotyczących cookies. Więcej szczegółów w naszej Polityce Cookies.

X